"Η ζωή, τελικά, μας παίζει τρελά παιχνίδια"
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΜΟΡΡΙΣ
«Βλέπαμε τους λουόμενους τα Χριστούγεννα στις πλαζ της Αυστραλίας με τα κύματα μέχρι τον ουρανό και μας φαινόταν τόσο διασκεδαστικό! Πού να φανταστούμε ότι θα το ζούσαμε μετά από λίγο κι εμείς! Η ζωή, τελικά, μας παίζει τρελά παιχνίδια».
Είναι η απάντηση στο ερώτημά μου στον νεοφερμένο Κώστα (η παράκλησή του «όχι επώνυμο»), στην ερώτηση «πώς θα γιορτάσει τα Χριστούγεννα στην Αυστραλία».
«Τρελαίνομαι, όταν συγκρίνω τα Χριστούγεννα που περνούσα στο χωριό, με αυτά που έζησα πέρυσι στη Μελβούρνη και θα επαναληφθούν φαντάζομαι τα ίδια και ίσως πιο άχρωμα φέτος».
Τον ακούω και σκέφτομαι «χάθηκαν τα θέματα». Ποιος θέλει να ψυχοπλακωθεί μέρες που είναι - όσο μαζοχιστής και αν είναι.
Αστόχησα, όμως, στις εκτιμήσεις μου, όπως φαίνεται, γιατί, όπως προχωρά η συζήτηση, δεν υπάρχει κατήφεια. Αντίθετα, ο νέος άντρας που έχω απέναντί μου και για ... αντί φραπέ, όπως συνήθιζε στη Μυτιλήνη, πίνει καφέ λάτε, δηλώνει «προσγειωμένος» και «πραγματιστής».
'Ήλθα πριν ένα χρόνο, με φοιτητική βίζα, κυρίως, για να εξερευνήσω το τοπίο. Να δω αν με σηκώνει το κλίμα. Από το μελτεμάκι του Μακρύ Γιαλού, βρέθηκα να αντιμετωπίζω τουλάχιστον τρεις εποχές σε μια μέρα. 'Μα ο καιρός είναι το πρόβλημά σου' θα μου πείτε. Ναι, είναι κι αυτό. Τώρα όμως το συνήθισα και δεν με νοιάζει. Μπροστά στην αβεβαιότητα του αν θα μπορέσω να βρω κανονική δουλειά και να μείνω, η αστάθεια του καιρού αποτελεί θέμα δευτερεύον, σας διαβεβαιώ».
Η κουβέντα, βέβαια, ξεκίνησε από την εμμονή μου ενόψει των Χριστουγέννων, να μιλήσω με νεοφερμένους. Ο συνάδελφος Σωτήρης Χατζημανώλης, προσπάθησε να στρέψει αλλού την προσοχή μου, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Μου είχε γίνει εμμονή, γι' αυτό και ζήτησα τη βοήθεια συναδέλφου, νεοεφερμένου, να με φέρει σ' επαφή με άτομα που βρέθηκαν, για λόγους ανώτερους της θελήσεώς τους, κοντά μας και θα ζήσουν τα αυστραλιανά Χριστούγεννα μαζί μας.
ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ
Ο Νικόλας Ξυνός, 49 χρόνων, ήλθε από την Αθήνα τον περασμένο Μάιο. Οι εντυπώσεις του, όπως θα πει, θετικές. «Ίσως γιατί ήμουν κατατοπισμένος. Δεν υπήρξαν πολλές εκπλήξεις, πλην του καιρού φυσικά. A, και το ότι τα πάντα σταματούν στις 6 το απόγευμα, όταν κλείνουν τα μαγαζιά. Μένει σε παραθαλάσσιο προάστιο και αυτό, βέβαια, είναι ευτύχημα, μια και συμβαίνει να έχει μία από τις ωραιότερες πλαζ της Μελβούρνης, αλλά... πού καιρός να την απολαύσει. Ο υδράργυρος πάει βόλτα πάνω-κάτω και θα πρέπει να διασκεδάζει τρελά με όσους δεν γνωρίζουν τα τερτίπια του.
«Μου έχει κάνει εντύπωση η ομορφιά της Dromana. Αυτή η υπέροχη θάλασσα».
Και τα Χριστούγεννα; Πώς νοιώθει από τα Χριστούγεννα των Αθηνών να βρεθεί να γιορτάζει Χριστούγεννα στην άστατη Μελβούρνη και νεομετανάστης κανονικά.
«Περίεργα. Τέτοιες μέρες η νοσταλγία γίνεται βέβαια πιο έντονη».
Βιάζεται, εντούτοις, να προσθέσει ότι 'δεν έχει μετανοιώσει που πήρε την απόφαση, για μερικά χρόνια τουλάχιστον, να ξενιτευτεί'.
«Η Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο και η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί άμεσα. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Εδώ έχεις την ευκαιρία να ζήσεις αξιοπρεπώς. Βέβαια, εκείνο που σου στοιχίζει πολύ είναι η έλλειψη φίλων. Το ότι δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις νέες φιλίες και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να αδιαφορήσεις.
Οι Αυστραλοί, βλέπεις, από τη φύση τους, δεν είναι άνθρωποι ζεστοί. Αν συμβαίνει, δε, να είσαι κλειστός και συνεσταλμένος, όπως είναι η γυναίκα μου Ειρήνη, τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Το παλεύουμε, όμως, γιατί τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά».
ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ
Πνοή αισιοδοξίας αποπνέει η ανταπόκριση της Χαράς Ραφτογιάννη στο ερώτημα «πώς νοιώθει τα Χριστούγεννα στη Μελβούρνη».
Βρίσκεται μόνο ένα μήνα στην πόλη μας, με τον άνδρα της και ήταν εκπαιδευτικός στην Πάτρα.
«Κατεβαίνουμε στο κέντρο και είναι υπέροχα. Υπάρχει αυτή η εορταστική ατμόσφαιρα, με δρώμενα που δημιουργούν ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Βέβαια, μας λείπουν οι δικοί μας και αυτό δεν αναπληρώνεται με τίποτε. Η απόφασή μας, όμως, να μείνουμε αρκετό διάστημα εδώ, δεν θα έλεγα ότι είναι οριστική. Θα εξαρτηθεί πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Βλέποντας και κάνοντας δηλαδή...» .
«Όχι, έχω αποφασίσει να μη μελαγχολήσω αυτά τα Χριστούγεννα» θα πει η Έφη Μ. («μη γράφεις επώνυμο, δεν χρειάζεται»). Πέρυσι πέρασα όλη τη μέρα περπατώντας στην πλατεία του Όκλι μόνη μου, πίνοντας εκατό καφέδες για να πνίξω τη λύπη μου. Είχα τότε μόνο ένα μήνα στην Αυστραλία, στη Μελβούρνη δηλαδή, και δεν γνώριζα κανέναν. Όλοι οι δικοί μου στην Αθήνα κι εγώ εδώ με φοιτητική βίζα και παντελή άγνοια του τι θα αντιμετώπιζα.
Ήταν ένα φοβερό συναίσθημα που δεν θα ήθελα να ζήσω ξανά με τίποτε. Φέτος, έστω και με τους 30 βαθμούς -που είναι τρελό, αν το σκεφτείς- θα πάω με την παρέα μου στη θάλασσα. Έχουμε κανονίσει να φάμε σε ένα παραθαλάσσιο καφέ και μετά να πάμε για κολύμπι. Σίγουρα θα είναι πολύ διαφορετικά Χριστούγεννα από αυτά που περνούσα στην Καρδίτσα πηγαίνοντας κάθε χρόνο την προπαραμονή με τους δικούς μου από την Αθήνα.
Είμαι, όμως, καλά. Αυτό μπορώ να σας το διαβεβαιώσω!».
ΟΛΑ ΚΑΛΑ... ΑΛΛΑ
Για την Ξανθούλα Μιχαλοπούλου, που βρίσκεται εδώ ως αποσπασμένη εκπαιδευτικός με τριετές συμβόλαιο, θα είναι τα πρώτα Χριστούγεννα στην Αυστραλία.
Κατάγεται από τις Σέρρες και ο σύζυγός της από την Καβάλα.
Τελευταία ζούσε στα Χανιά και, όπως εξομολογείται, δεν περίμενε ότι θα της έλειπε τόσο πολύ η Ελλάδα. «Όλα καλά εδώ, μας λείπουν όμως οι δικοί μας άνθρωποι, η μουσική...», το λιμάνι και τα στενοσόκκακα των Χανίων, ίσως, η πρόσθετη, δική μου υπόθεση.
«Μου φαίνεται περίεργο να κάνουμε Χριστούγεννα με καύσωνα και παρ' ότι η εορτάσιμη ατμόσφαιρα είναι διάχυτη παντού, δεν μας αγγίζει» καταλήγει η Ξανθούλα Μιχαλοπούλου.
Κατάληξη και γενικό συμπέρασμα:
Τα Χριστούγεννα της Ελλάδας είναι αναντικατάστατα.
Αυτό το νοιώθουν εντονότερα οι νεοφερμένοι.
Ευτυχείς οι συμπάροικοι που έχουν τη δυνατότητα -και αποφασίζουν- να τα περάσουν εκεί!
