A painting by Greek painter Nikos Houliaras (1940-2015).
Στην Ελλάδα του 2012… // Kώστας Καραμάρκος
Υποταγμένοι, παραιτημένοι, στοιβαγμένοι στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών της χώρας οι νεοέλληνες… «Χαράτσια» πληρώνουν, μεταξύ τους μαλώνουν…
Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, εγωκεντρικά, αυτοκαταστροφικά, «αδιάφορα», οι «ηγετικές» ελίτ της χώρας…
Χωρίς κληρονομιά, χωρίς δημιουργική πολιτική κατεύθυνση, χωρίς οργανωτική σπονδυλική στήλη, χωρίς υπολογίσιμα πολιτικά μεγέθη, η κοινωνική διαμαρτυρία στον τόπο μας…
Επαίτες κι άστεγοι, περιπλανώμενα σκυλιά στους δρόμους…
Αναζητώντας τη «σωτηρία» στις αναμνήσεις, στις παλιές γραφές, στους παλιούς τόπους…
Γραμμένο γύρω στα 2002 σε κάποια γειτονιά της Αθήνας το παρακάτω κείμενο…
«Ιντριγκάρει πολύ ο άγνωστος γείτονας διπλανής πολυκατοικίας, που για μήνες τώρα, συνήθως κάθε Σάββατο μεσημέρι, παίζει στο ακορντεόν του ξανά και ξανά γνωστό σοβιετικό σκοπό, που στη χώρα μας έγινε γνωστός και τραγουδήθηκε ως ο Ύμνος του ΕΑΜ.
Να 'ναι παλιός Εαμίτης, που αρνιέται να ξεχάσει τα ηρωικά χρόνια της νιότης του ο άγνωστος γείτονας; Ομογενής να 'ναι ή μετανάστης;
Κυνηγός μιας ευκαιρίας ή μιας χίμαιρας, που ποτέ δεν κτύπησε τη δική του πόρτα, θα 'ναι σίγουρα ο γείτονας...
Συνταξιούχος ή βιοπαλαιστής μιας καθημερινότητας χωρίς εκπτώσεις θα 'ναι!
Κεραμιδόγατοι της ηδονής και μόδιστροι της αφαίρεσης στη δική μας γειτονιά...
Εισοδισμός, βιοπορισμός, καιροσκοπισμός στο προσκήνιο and yet... We hang in there chief! Συνομιλώντας με τον εαυτό μας και το Σίσυφο!
Εγκαινιάζοντας κρεοπωλεία με τυριά και κρασιά σε λαϊκή γειτονιά, καλωσορίζοντας τη νέα μέρα με παιδικές φωνές σε σχολικές αυλές, ξέμπαρκα σκυλιά μας γαβγίζουν, γκαστρωμένες ανάγκες μας τσιγκλίζουν, θεαματικά τακουνάκια χωρίς αποδέκτες ώρες ώρες τα ανοίγματα της ζωής, τα ξαφνιάσματα των πληβείων...
Συμβαίνουν πολλά στη γειτονιά, πότε γεννήθηκες γιαγιά;
Με πολλά ζιγκ ζαγκ και πληροφόρηση στο περίπου η αφήγηση της γιαγιάς, μία αφήγηση για αποκριές, για Πασχαλιές και άλλες μεγάλες γιορτές, για γεμάτα φεγγάρια και άδεια στομάχια, πάντοτε σύμφωνα με όσα της έλεγε η μάνα της (...)
Με Δόμνα Σαμίου και Σίμωνα Καρά σε βινύλιο ο μουσικός επίλογος της αναζήτησης σήμερα, με τη γλυκιά ανάμνηση της Μικρασίας το τραγούδι.
"Οι μερακλήδες το 'χουνε, οι μερακλήδες το 'χουνε, οι μεραλήδες το 'χουνε, να 'ναι πάντα θλιμμένοι, να 'ναι στα χείλη γελαστοί τσαχπίνα περηβολαριά, μα στην καρδιά κλαμένοι, μα στην καρδιά κλαμένοι."...
Αναζητώντας αβάντες «σωτηρίας», εδώ και τώρα, αναζητώντας αβάντες σωτηρίας στις αναμνήσεις, στις παλιές γραφές, στους παλιούς τόπους…
Μακριά από την αυτοχειρία «εμείς»… Λαβωμένοι ναι, στραπατσαρισμένοι ναι, ΟΧΙ όμως και αυτόχειρες…
Υ.Γ. Ο πίνακας της ανάρτησης είναι του Ν. Χουλιαρά.
